تهران – خیابان انقلاب دست هاش بوی پوست پرتقال می دهد. طعم گس این روزهایش. چهار تا پرتقال را توی دو تا دست اش گرفته و جلوی صورتم آورده. دو تا پرتقال توی هر دست. پرده نارنجی جلوی چشم هایم کشیده می شود. پرده نارنجی بافتدار؛ دانه دانه. قسم می خورد: «به خدا این ها را سرما نزده ها. تلخ نیست.» مزه دهانم تلخ می شود. روی موتور سه چرخه آبی، چند کیلو پرتقال جا می شود؟! کیلویی هزار و 900 تومان. کمتر هم می دهد. آبدار است؛ شیرین شیرین. این را او می گوید. انتهای کلمات را می کشد. قائمشهری است. پرتقال ها اما مال ساری است. پرتقال ساری را سرما نزده. کیوی ها اما خراب شدند. روی این حرف تاکید دارد. یکی از دست ها