گفتن و نقل قصه در این روزگار بیش از هر زمان دیگر شاید امری است متکی بر نظم و نظام، جوری نظم که انگار قطعی است و هیچ قابل استیناف نیست. نویسنده ای در قامت ابراهیم گلستان اما، نظم و منطق نقل قصه را فرمول بردار نمی داند که هیچ، حتا برخی ایرادات و عیب ها، از تکرار جمله و درازی آن را، ضروری ساختمان و بیان ساختمان قصه می داند. به تعبیر گلستان مسئله ساختمان قصه، چندین وچند پرسش را پیش می کشد، یکی اینکه از کجا شروع بکنیم و از چه راه هایی چگونه به چه جاهایی برویم، دیگر اینکه حادثه ها و سکون ها و سکوت ها را چه جور بیان کنیم، «چه جور بچینیم پهلوی هم و چه جور بچینیم با قیچی سلمانی؛ با چه توالی و ترتیبی