نام نیکو گر بماند ز آدمی/ به کزو ماند سرای زرنگار

مهندس مصطفی کتیرایی را از زمان طفولیت، هنگامی که در کلاس چهارم و پنجم ابتدایی تحصیل می کردم، می شناسم. ایشان در آن زمان در خانه عموی خود آقای حسن کتیرایی در تهران، خیابان امیریه، خیابان انتظام السلطنه، کوچه شمس، زندگی می کردند و با هم هم محل و همسایه بودیم. چند سالی گذشت، بعد از ورود برادرم عزت الله سحابی، به دانشکده فنی دانشگاه تهران، رفت وآمدها بیشتر شد و آشنایی من هم با مهندس کتیرایی که افزون بر همسایگی، از دوستان صمیمی برادرم نیز بود، از قوت و نزدیکی بیشتری برخوردار شد. در آن زمان، جمعی از دانشجویان دانشگاه تهران تا آنجا که من می شناختم