رسانه های امریکا بعد از جنگ جهانی دوم روال تازه ای از فعالیت را آغازکردند: روالی که آغازگر مسیر امروزی آنها بود و از حضور رسانه هایی قدرتمند در کشورهای توسعه یافته خبر می داد. رسانه هایی که مبنای اصلی آنها حرکت در چارچوب قانون و منافع ملی است و خط قرمزها هم سانسور، حذف و مخالفت با آزادی بیان. این روال آرام آرام در فرانسه و کل اروپا هم جاری شد و این طور شد که تا سال 1982 میلادی فضا برای اوج گیری دوران انتقادی رسانه ای آماده شد و از سال 1990 میلادی با آمدن دوران وب و بعدتر در سال 2005 با رسیدن وب 2 این مسیر انتقادی و شفاف سازی ادامه پیدا کرد و پیش بینی می شود تا سال 2020 میلادی و آغاز دوران وب 3 که دوران هوش مصنوعی است، این روال قوی تر و پررنگ تر هم شود. در چنین شرایطی از شروع همین دوران، اسپانسرهایی در این فضای توسعه یافته و همراه با آزادی بیان پیدا شدند که برای بازگو کردن واقعیت ها به خواست خود، رسانه ها را در اختیار می گرفتند. اما به دلیل توسعه یافتگی، همیشه و همواره اسپانسرهای دیگری هم بودند که در جبهه رقیب می ایستادند و به این ترتیب رقبا با بیان کردن بخش هایی از واقعیت همدیگر را تکمیل می کردند و مردم هم به واقعیت ها دسترسی داشتند. حالاو در چنین شرایطی رییس جمهوری در امریکا به قدرت رسیده که رسانه ها را «دشمن مردم» می خواند و دشنام می دهد. ترامپ اما متوجه این رفتار نیست و نمی داند که چنین رفتاری تنها باعث می شود که در منظرعمومی رسانه های جهان، چهره ای کاریکاتوری پیدا کند. رفتار ترامپ برای رسانه های امریکایی قابل قبول نیست، آنها دارند تجربه ای تازه با مدیری که از سیاست چیزی نمی داند را به دست می آورند. اما آزادی عمل رسانه ها و انعکاس رفتار ترامپ در جهان باعث می شود تا این چهره که چیزی از سیاست نمی داند تا مدتی احساس دیده شدن کند و کمی بعد و آرام آرام متوجه رفتار کاریکاتوری خود شود. احتمالاترامپ تا یک سال آینده تمام این مقابله ها و دشمنی ها را تعدیل می کند و با شرایط خود را وفق می دهد. به این ترتیب این رسانه ها هستند که ترامپ را مجبور به تغییر رویه می کنند و رویه رسانه ها در مواجهه با ترامپ تغییر نخواهد کرد.