نقشه راه پیشرفت کشور در معرض دو جبهه معارض مدعی تغییر قرار دارد. دو جریان فکری از تغییر دم می زنند؛ یکی جریان اسلامی- ایرانی که بر استحکام ساخت داخلی کشور در کنار استفاده از ظرفیت های بیرونی و تعامل با دیگران از موضع قدرتمندی تاکید دارد؛ و دومی که یک طیف را شامل می شود، در گفتار یا رفتار چنان مشی می کند که از متن آن، بوی ضرورت اتکا به غرب و ناچاری در این زمینه استشمام می گردد. این نسخه نیز هرچند دم از پیشرفت می زند و مدعی بهبودطلبی است، اما در عمل به تغییر ارتجاعی منتهی می شود. اکنون در حالی که در آستانه یک تصمیم ملی (انتخابات) برای تغییر دولت و تشکیل «دولت دوازدهم» قرار داریم، می ارزد در ابعاد این دوگانه تغییرطلبی بیشتر تامل کنیم.