میراث فرهنگی که ملموس باشد و ثبت شده: شرایطی مشخص و ثابت دارد. مکان جغرافیایی آن مشخص است، قوانین داخلی و بین المللی درباره آن واضح است و همه چیز با توجه به آنچه که ثبت شده و دیده می شود، قابل پیگیری و دسترسی است. اما وقتی با میراث فرهنگی ناملموس روبه رو هستیم، ثبت رسمی این میراث وجهی مهم تر پیدا می کند. چرا که میراث ناملموس به دلیل نداشتن مکان و جغرافیایی ثابت و در دسترس فیزیکی نبودن، به شرایط ویژه ای برای مراقبت و نگهداری نیازمند است. باید به شکل رسمی ثبت شود، قوانین و آیین ها و آنچه که هست دقیق و واضح توضیح داده شود و با آموزش مستقیم و غیرمستقیم، مفاهیمش از نسلی به نسل دیگر منتقل شود. به همین دلیل ثبت رسمی یک آیین فرهنگی، به عنوان میراث ناملموس، برای فراگیری این میراث اهمیت ویژه ای دارد و با ثبت این آیین بار دیگر معرفی می شود.

نوروز یکی از مهم ترین میراث های فرهنگی ناملموس ما ایرانی ها است. میراثی که در خود پیام های بزرگی برای حفاظت از محیط زیست، صلح و مبارزه با خشونت دارد. نوروز ما را به هم زیستی و هم گرایی ملی و جهانی دعوت می کند و در ستایش اخلاق و معرفت انسانی است. چنین میراثی با چنین ویژگی هایی نیاز اصلی این روزهای همه مردم جهان است. دعوت به صلح، حفاظت از محیط زیست، نه به خشونت و هم زیستی و... همه مفاهیمی است که این روزها مدام توسط متفکران و اندیشمندان تکرار می شود و نوروز در ذات خود این مفاهیم را زنده نگاه داشته. به همین دلیل زمانی که نوروز ثبت جهانی شد و کشورهای دیگر هم که این رسم کهنه را در خود داشتند، آن را رسمی برگزار کردند، نمایشی از یک اشتراک مهم با فرهنگ ایرانیان به جهان ارایه کردند. ارزش نوروز در این مفاهیم ارزشمند و هم دلی که میان وارثانش به وجود آورده، ارزشی بزرگ و جهانی است که با ثبت بین المللی آن، باردیگر به جهانیان معرفی شده و برای نسل های آینده نیز، به جا می ماند. اینچنین است که می توانیم بگوییم سالگرد ثبت نوروز در یونسکو، روز مهمی است و نوروز روزی مهم تر.