18 ساله که شد، نامه ترخیصش را گرفت. اسمش رعنا بود، چند ماه پیش، زمان ماندنش در بهزیستی تمام شد. قرار بود با پولی که به عنوان ودیعه گرفته روزهای خوشش را آغاز کند. اما همه چیز بر وفق مراد نبود. هنوز 2 ماه از ترخیصش نگدشته بود، همه آن پولی که بهزیستی برای خرج زندگی به او سپرده بود را به دست یک خواستگار قلابی سپرد. حالاسهم رعنا از روزهای خوش زندگی تنها به خواب رفتن روی صندلی پارک و دستفروشی کردن در واگن های مترو بود. خودش می گفت چاره ای برایش باقی نمانده بود و بهزیستی و هیچ خیری حاضر به پذیرشش نبود. چیزی نمانده بود که چراغ امیدش خاموش شود تا اینکه «روشنای امید» به سراغش آمد و دستش را گرفت.