هر انسانی در قلب خود قصه ای دارد و برای همه ما پیش آمده است حسرت لحظات! اینکه مدام در خودت تکرار کنی: «کاش زمان کمی به عقب برگردد»، یک ماه، دوماه، سه ماه، نه! اصلا ده سال، صدسال، هزاران سال، به قد قصه های هزارویک شب، برسی به آنجا که آدمی نخستین قصه را از سینه بیرون کشید و به زبان روایت درآورد. دلت می خواهد بیشتر فرصت داشته باشی، از نو دنیایت را بسازی، با آن چیزهایی که حالامی دانی و آن روزها نمی دانستی، هرچه هم که فراتر می روی و بیشتر قد می کشی زمان مصرانه تر پابه پایت پیش می آید، خودنمایی می کند و تو را خموده تر! حسرت ها دیگر به هیات رویا درمی آیند، آنقدر در جانت ته نشین و به همان میزان از تو