دوشنبه صبح هفته پیش، ایرانی ها روزشان را با خبر موفقیت فیلم «فروشنده» در اسکار آغاز کردند و انواع تبریک ها و فیلم های مربوط به آن در فضای مجازی رد و بدل شد. حوالی ساعت 6 عصر همان روز خبر دیگری روی خروجی برخی از خبرگزاری ها و سایت های خبری قرار گرفت که حکایت از موفقیت یک شرکت ایرانی در صادرات پنیر به امریکا داشت. بسیاری از کسانی که از خبر موفقیت «فروشنده» احساس خوشحالی کردند شاید به یاد نداشته باشند که اواخر دهه شصت و اوایل دهه هفتاد کیفیت پنیر ایرانی در بقالی ها چگونه بود و چگونه به مشتریان عرضه می شد و حتی حجم قابل توجهی از پنیر مورد نیاز کشور وارداتی بود. امروز بعد از گذشت دو دهه نه تنها شرکت های مواد غذایی نیاز داخل را تامین می کنند بلکه به بازارهای منطقه ای و جهانی هم راه پیدا کرده اند، اما اهمیت صادرات پنیر به امریکا بیشتر هنگامی مشخص می شود که بدانیم ایالات متحده در واردات مواد غذایی چه استانداردها و شرایط سختی دارد. در این میان معضلات ارتباطات بانکی با این کشور نیز داستان دیگری است که اهل تجارت با آن آشنا هستند و همین یکی کافی است تا خیلی ها عطای تجارت با امریکا را به لقایش ببخشند.

نکته دیگر در اهمیت این صادرات، فضای رقابتی بازار امریکا است. فروش محصولات لبنی به کشوری که بیشترین تولید جهانی لبنیات را دارد حکایت از تلاش فراوان در نفوذ به آن بازار دارد.

اگر فرهادی امریکایی ها را به تماشای فیلم ایرانی دعوت کرد، سلیمانی هم امریکایی ها را به چشیدن طعم پنیر ایرانی دعوت کرد و کالای ایرانی را در یخچال فروشگاه های واشنگتن، بوستون، شیکاگو، نیویورک و هیوستون قرارداد. به نظر می رسد دلچسب بوده که در سفارش دوم، پنج برابر محموله صادراتی اول درخواست کردند. مبارک باشد آقای فرهادی، دست مریزاد آقای سلیمانی، فروش به امریکایی ها کار آسانی نیست.