گروه حوادث- / «حدود 5 سال پیش در حیاط مدرسه نشسته بودم و خستگی در می کردم که پسرم حسین آمد و دستش را روی شانه ام گذاشت و گفت: «بابا ناراحت نباش یه روزی شما رو سربلند می کنم تا با افتخار سرتون را بالابگیرید.» آن روزبا شنیدن این حرف تبسمی کردم اما پسرم خیلی جدی نگاهم کرد گفت: «حالامی بینی، ثابت می کنم بابایی.»پدر شهید آتش نشان حسین حسین زاده وقتی این خاطرات را مرور می کرد به دور دست ها خیره مانده بود. انگارآن لحظات مثل یک فیلم ازمقابل چشمان خیس اش رژه می رفتند. بعد ازآنکه نم اشک روی گونه هایش را پاک کرد با صدای لرزان، آه بلندی کشید و گفت: سرانجام آن روز که حسین با اطمینان ازآن حرف می زد رسید و حالابا افتخار سرم را بالاگرفته ام.چراکه پسر آتش نشانم، در آتش ساختمان پلاسکو جان داد تا دیگران زنده بمانند.