یکی از هنرهایی که تماشایش را بسیار دوست دارم «پانتومیم» است: هنری نمایشی که در آن بازیگر به صراحت نشان می دهد که نقش بازی می کند و ادای یک کار یا یک شخصیت را در می آورد و بیننده کاملامتوجه است که این، یک ادا در آوردن و نقش بازی کردن است. مثل بازیگری های دیگر نیست که هنرپیشه در قالب نقش فرو برود و اصطلاحا با نقش یکی شود، بلکه همه چیز ادا است، بازی است و بیننده متوجه این بازی هست و فقط در این میان کشف می کند که هنرپیشه، ادای چه چیزی را در می آورد. یک بازی بی کلام و در سکوت که بیننده را به کشف موضوع و حتی شنیدن صداهایی که وجود ندارد ترغیب می کند. «مارسل مارسو»ی فرانسوی، بزرگ ترین بازیگر پانتومیم جهان بود که سطح این هنر را به اعلادرجه خود رساند: به گونه ای که پانتومیم و مارسو را نمی شود از هم تفکیک کرد.