یکی یکی از راه می رسند. هر شب همین موقع ها پیدایشان می شود؛ حدود 10 شب. گاهی کار، بیشتر هم طول می کشد؛ معمولا روزهای آخر. آن وقت است که تن خسته شان را در آخرین ساعت های شب به خانه می رسانند و سرشان به بالش نرسیده، به خواب می روند. منظور از خانه، خوابگاهی است که شب عید، آنها را دور هم جمع می کند؛ به حکم اجبار. ماندنشان ماندگاری نیست. تلاشی است برای کسب درآمدی نه چندان چشمگیر، اما بهتر از دست خالی ماندن در شب عید. در آهنی کهنه به روی ساختمان سه طبقه باز می شود. پله ها از همان ابتدای ورود شروع می شود؛ پله های قدیمی باریک که کوچه را بلافاصله به طبقه بالاوصل می کند. در آنجا چند اتاق هست، در هر اتاق