ضرورت تامین منافع ملی، الزام به استحکام بخشی هویتی و نیاز به اعتلابخشیدن به ارزش های موجودیتی در بستر روابط بین بازیگری، به صحنه آوردن یک سیاست خارجی کارآمد را که باید از بنیادی ترین اصول حاکم بر نظام بین الملل مدرن تلقی شود، گریزناپذیر می سازد. سیاست خارجی بهره مند از این ویژگی باید دو برجستگی و تمایز را متجلی سازد که حداقل برجستگی هستند که انتظار وجود آنها می رود. یکپارچگی مفهومی و شناخت جغرافیای خطر، مبانی ای هستند که به سیاست خارجی کارآمد فرصت حیات می دهند. قریب به دو دهه ای که تجربه گر هزاره سوم هستیم این واقعیت غیرقابل انکار وجود دارد که سیاست خارجی آمریکا در این دوره زمانی، کمترین ظرفیت و توانمندی را برای واقعیت بخشیدن به این دو تمایز و برجستگی حیاتی به نمایش گذاشته است.