اتفاقی که در ورزشگاه نقش جهان افتاد (فحاشی تماشاگران ذوب آهن علیه سرمربی این تیم) حکمی را موجب شد که باشگاه ذوب آهن برای ممنوعیت ورود تماشاگران خودی به بازی بعدی این تیم صادر کرد. حکمی که البته دیروز شکسته شد. حکم اولیه قطعا مسکن بود و مشکل بزرگ فرهنگ فوتبال ما را ریشه ای حل نمی کرد. یک مورد مذموم به نام فحاشی به پدیده ای مرسوم در این فوتبال تبدیل شده و گستردگی و شدت آن در ورزشگاه های مختلف، متفاوت است. راه درمان دردی این چنین بزرگ که ریشه ای فرهنگی دارد، قطعا برگزاری بازی بدون تماشاگر نیست.

این حکم، شاید مسکن باشد؛ اما قطعا درمان نیست. مگر می شود با چسب زخم از یک خونریزی بزرگ جلوگیری کرد؟ حیات فوتبال به وجود تماشاگر است. مگر می شود فوتبال بدون تماشاگر برگزار شود؟ بازی فوتبال بدون تماشاگر مثل غذای بی نمک است. مشکلی که از نظر فرهنگی و فنی بر فوتبال ما حاکم شده، ریشه در مدیریت افرادی دارد که در سال های اخیر در فوتبال ما دیده شده اند. فوتبال ورزش بزرگی است و آدم های بزرگ برای اداره خود می طلبد.

مشکلی که در ورزشگاه ها می بینیم هم نتیجه تعلل در برخورد قاطعانه با مشکلاتی است که در ابتدا، شاید آنقدر مهم نبود که نظر مدیران فوتبال را به خود جلب کند. حالافضا به سمتی رفته که ضرورت دارد نهادهای مختلف دست به دست هم بدهند تا با تدوین قوانین محکم، آسیب ها را کاهش دهیم و به مرور به صفر برسانیم. تا زمانی که برخورد ریشه ای برای حل مشکل فرهنگی فوتبال صورت نگیرد، داستان همین است. یک روز بازیکن متمرد می شود، روز دیگر نوبت به مربی می رسد، بعد تماشاگر و یک روز حواشی به تمرین تیم راه پیدا می کند.

فدراسیون فوتبال باید موضع انفعالی خود را در برابر ناهنجارهایی از این دست کنار بگذارد و انتخاب های دم دستی را هم باید ترک کند. فضای فعلی حاکم بر فوتبال ما خوب نیست و زمانی مطلوب می شود که راهکارهای مناسبی انتخاب شود.