یک اتاق عمل جراحی را مجسم کنید: اتاقی سبز رنگ، گروهی با لباس های مخصوص، نوری مخصوص، ابزاری نظیف و دقیق و جراحانی مجرب که می بایست با تمرکز و دقت، عملی حساس و نفس گیر را انجام دهند. روی در اتاق هم نوشته شده: «ورود افراد متفرقه ممنوع». نزدیکان مریض همه پشت درها مضطربانه منتظر نشسته اند و بی خبر از اوضاع اتاق عمل در نگرانی اینکه بالاخره یک نفر از آن داخل بیرون بیاید و بگوید که خوشبختانه جراحی موفقیت آمیز بوده یا متاسفانه بیمار از دست رفته است. این اوصاف آشنا و معمول یک عمل جراحی است. اما اگر حالتی پیش بیاید که قرار باشد همان عمل جراحی وسط یک استادیوم صدهزار نفری و زیر پرتو نورافکن ها و نظارت دوربین