دست هایم توان ندارند. خاک های خیس را مشت مشت داخل قبر می ریزم. نفس نفس می زنم. گریه می کنم. آیا این کار بزرگ تر از توان من است؟!؛ ریختن خاک بر جنازه درحال احتضار بیماری. بوی خاک تهوع را تحریک می کند. از خواب می پرم. صدای قلبم را می شنوم. تب خال زده ام. می خواهم زندگی را بالابیاورم و تمام. این احتضار جانی در من باقی نگذاشته و هرروز ناتوان تر دشواری زندگی را به دوش می کشم؛ «هرگز کسی این گونه فجیع به کشتن خود برنخاست/ که من به زندگی نشستم». مصرف هم زمان شش ماه آنتی بیوتیک ها و دارو های «ام اس» خارج از توانم بود. نشانه های بهار هم گاه نفس هایم را به شماره می اندازند. توان ایستادن ندارم. تجویز دکتر