امیدوارم بالاخره سالی برسد که دیگر آرزو به دل نباشیم. آرزو دارم سال 1396 همین سال باشد؛ یعنی به قول «علی معلم» در این سال عقلاو زعمایمان کمتر حرف بزنند و بیشتر عمل کنند. به عبارت دقیق تر با رفتار و عملکردشان نشان دهند که تغییر کرده اند، نه با کلامشان. اصلامسئولیت پذیری خود را با عملکرد خود به مردم به اثبات برسانند وگرنه دیگر از کلمات و حرف ها هیچ کاری ساخته نیست.

امیدوارم جامعه به سمتی برود که «شرایط حساس کنونی» را پشت سر بگذارد.

امنیت، احساس آرامش و شادی بیشتری میان مردم به وجود آید. امید است روزهای سیاه را پشت سر بگذاریم و روی سفید روزگار را هم ببینیم. آرزویم برای سینمای ایران این است که همین رونقی راکه پیدا کرده است تداوم دهد. شخصیت های فیلم ها و قهرمانان، دیگر توسری خور، منفعل و ابله نباشند، بلکه آن قدر قوی و رشک برانگیز باشند تا دلمان بخواهد جای آنها باشیم، نه اینکه برایشان دل بسوزانیم! خلاصه اینکه سینمایمان پرقدرت باشد و کمتر سعی کنیم که جهان شکل ما شود، بلکه بتوانیم در عین اعتقاد و احترام به تنوع فرهنگ ها، با جهان تعامل سازنده داشته باشیم.