امسال هم مثل سال های قبل جای بسیاری از عزیزانمان کنار سفره هفت سین حسابی خالی است. عزیزانی که غافلگیرانه پر کشیدند و با رفتنشان جگرمان را سوزاندند. در این سال پر از حادثه در کنار همه روزها و ماه های خوب و شادش اتفاق تلخی برایم رخ داد که درس بزرگی به من داد. مادربزرگم که یکی از عزیزترین های زندگی ام بود را از دست دادم. پس از مرگ او حسابی غمگین شدم اما فهمیدم که خیلی زود دیر می شود. پس باید قدر یکدیگر را بیشتر بدانیم و فرصت های درکنار هم بودن را ازدست ندهیم.

امسال هم گذشت با تمام فراز و نشیب هایش، اما گویی سال 95 با تمام سال های دیگر فرق داشت، چرا که بسیاری از هنرمندان و چهره های برجسته و سرشناس کشور نیز غافلگیرانه از بین ما رفتند. اما بی تردید غم فراق 16 آتش نشان شجاع و دلاورمان که با سوختن شان در ساختمان پلاسکو دل همه ما را سوزاندند، شوک بزرگی برای مردم ایران زمین بود. که تلخی آن تا سال ها پاک نخواهد شد. ای کاش با فرارسیدن سال جدید، دل هایمان را از کدورت ها و بدبینی ها بزداییم و با همدلی و همراهی بیشتر با اعضای خانواده، فامیل وهمکاران ودوستان مان، سال نو را با شادی و آرزوی سلامت برای همگان آغاز کنیم وبدانیم که محبت و مهربانی جای دوری نخواهد رفت و همین خصلت های نیکوست که باعث کاهش بروز حوادث و جرایم و خشونت ها در سطح جامعه خواهد شد. با امید به روزی که دیگر صفحات حوادث اخبار تلخ و هولناک را انعکاس ندهد و جز خوبی و مهربانی چیز دیگری نباشد چرا که هیچ چیزی پایدار نخواهد بود و خیلی زود دیر می شود...