در میان شمار انبوه واژگان فاخر در زبان و ادب فارسی، شاید کمتر بتوان واژه ای را نشان کرد که هم از حیث بار معنایی و هم از حیث ژرفای تاثیر عاطفی، همسنگ و همتراز واژه دلنشین و طربناک «بهار» باشد، با کند و کاوی حتی نه چندان ژرف در معدودی از انبوه آثار خلق شده و به زیور طبع آراسته شده می توان فراخنای معنایی این مفهوم بی مانند را به عیان، پیش دیدگان خویش یافت و بر این ادعا، مکرر در مکرر صحه گذاشت. هر آنگاه که هر یک از ما برای اندک لحظاتی نام بهار را به ذهن و ضمیر خود فرا خوانیم، بلادرنگ آنچنان مستانه در هیجان دلپذیر و شورانگیز حاصل از آن غوطه ور می شویم که نتوان وصفش را بر زبان راند. این غنای معنایی و عاطفی ریشه در چندین و چند عامل ریز و درشت دارد؛ یکی از آن عوامل، همسویی در مقلب گشتن طبیعت و طینت است.