سینمای ایران در اغلب دوره های تاریخی اجتماعی، مفهوم درست و زیبایی شناسانه «ژانر کمدی» را تجربه نکرده و عمدتا متکی بر آثار صرفا «خنده دار» بوده است. بضاعت و اندازه نهایی فیلم های خنده آور، سرگرم کردن تماشاچی است. البته سرگرمی سازی کار بدی نیست و سینما در تعریف «هنر/ صنعت» و «بازگشت سرمایه» باید ذهن و سلیقه متفنن مخاطب را در نظر بگیرد. منتها در این زمینه نیز متاسفانه سینمای ایران اغلب به سطحی ترین شکل ممکن، سر تماشاگرش را گرم کرده و می کند. واقعا چقدر در تیپ سازی های دور و نزدیک آثار کمدی ما و بازیگران محوری و مکمل نقش های کمیک، قالب ها و فرمول های درست این ژانر رعایت شده اند؟ از میان بازیگرانی