تلفن را که برمی دارد از زنده یاد محمود شجاعی می گویم و این که می خواهم کتاب او را برایش پست کنم. تا نام «م.ابدال» را می شنود انگار زیر لب، می گوید: «نشانه ای که در این مسیر می بینم، یاد پدرم است، یاد خانقاه کوفه و بهارعلی شاه و مطهر و میرطاهر و...».

محمدحسین مهدوی را البته کمتر کسی به این نام می شناسد؛ اما او با نام شاعری اش، «م.موید»، بی شک، شاعر برخی از غریب ترین، شگفت انگیزترین و آسمانی ترین تجارب شعری چند دهه اخیر ما بوده است. پسر خلف آیت الله مهدوی لاهیجی که با همان یک بیت از حافظ که در کودکی در صحن نجف برای پسر خواند، سودای شعر را تا همیشه در سر او انداخت.