پدر سه حرف است، اما موسم معنای آن با هر زبانی، درمانده می شویم. نه واژه درخور می یابیم و نه عبارت و بیان وتعریفی که گنجایش و ظرفیت این واژه مقدس را داشته باشد. وقتی که زبان قادر به معرفی این مادر مذکر نیست، چگونه می توان او را در زمان محدود کرد، آن هم در یک روز، روز پدر!

این تقسیمات زبانی و زمانی، تنها زنگ موقت ساعتی است که ما را از خواب زمان وناتوانی زبان بیدار می کند و می گوید اگر هزاره های مستمر برای تکریم مادر کم است، یقینا قرن های پیاپی نیز برای ستایش پدر، جوابگو نیست. اما از آنجا که همه چیز در این جهان فانی، فانی مطلق است، پس آدمی و زمان و زبان نیز زوال پذیر است. به دلیل همین محدودیت ها مجبوریم به تقویم رجوع کنیم، تا به یاد آوریم چرا خرد تاریخی تلاش می کند میان خصایل معرفتی مولاعلی (ع) و مخلوق خلاقی به نام پدر مشابهت تشویقی ایجاد کند؟ راز این تطابق ذهنی و هماهنگی عملی، به درک درست مرام امامی اشاره می کند که آیا پدر می تواند در تمدن شیعی ما، پیرو پدر نور و سخاوت و رنج و آزادی و آزادگی باشد؟

این پدر تاریخ و پیشوای بی همتا، برای حفظ حرمت مستمندان، مخفیانه به فریاد آنها می رسید، آیا تو پدر معاصر این روزگار، اگر دستت تواناست، دستگیر مستمندان می شوی؟ مولاعلی(ع) این گونه استوار، تمام قد و مومنانه نمونه موفقی در ایجاد آرامش، تعالی و رفاه مردم زمانه خود می شود و همچنین درمبارزه با هرگونه تجمع قدرت نسخه درمانگری به دنیا عرضه می کند که اجرای کامل آن می تواند زمینه استبداد رای را در همه جوامع از بین ببرد. به هر حال نام عام همه ما «پدر» است. سعی کنیم آنقدر بزرگ باشیم که در حجم سه حرف، خود را خلاص و توجیه نکنیم. کم نیستند پدرانی که من باید دست شان را ببوسم، چرا که از خود گذشته اند و به خاطر دیگران، پا بر خود نهاده اند، اما دریغا که این دانایان دلسوز بسیار اندکند. مثل مولای ما که او یکی و پدر یکی، به احترام این بزرگ، روز پدر فقرا و یتیمان مبارک باد.