تیم ملی فوتبال بانوان با دو شکست و دو پیروزی به کار خود در مرحله مقدماتی رقابت های فوتبال زنان آسیا پایان داد و از صعود به مرحله بعدی رقابت ها باز ماند. تا امروز حتی یک مسوول ورزش ایران درباره این شکست حرفی به میان نیاورده است. گویی توجه و اولویت فوتبال بانوان ایران در پایین ترین سطح است. آن روزها که با تصمیم عجیب وزیر سابق ورزش ایران، تیم ملی بانوان به مدت دو سال منحل شد هم هیچ مقامی حق اظهارنظر نداشت. حتی آن روزها که فیفا، تیم ایران را به رده 127 دنیا تنزل داد هم کمتر رسانه ای حاضر شد درباره «زرشک طلایی فیفا» بنویسد. تیمی که مربی خارجی داشت و می خواست به جام جهانی 2015 صعود کند، ناگهان منحل شد. وزارت ورزش علت را مسائل غیرفوتبالی اعلام کرد اما نه به جایی توضیح داد و نه حاضر به پاسخگویی شد. اسفند92 را می توان «اسفند سیاه فوتبال بانوان» نامید که منجر به تغییرات گسترده در فوتبال بانوان و فدراسیون فوتبال شد. از نایب رییس فدراسیون تا سرمربی تیم و مسوول کمیته مسابقات و ناظر مسابقات برکنار شدند. نزدیک به 70 نفر تسویه شدند تا انحلال تیم ملی فوتبال بانوان استارت بخورد. نزدیکان وزیر ورزش، یکی یکی به سمت نایب رییسی بانوان فدراسیون فوتبال می رسیدند و عملکرد ویژه ای نداشتند. حاضر به مصاحبه هم نبودند و با واژه هایی مبهم و کلی، «مشکل حراستی» را علت انحلال اعلام می کردند. از اسفند 92 تا فروردین 96، تیمی که نبود و بازی نکرد و به میدان نرفت، ناگهان خودش را در مرحله مقدماتی رقابت های فوتبال قهرمانی بانوان آسیا دید. ساده ترین گروه برای صعود در ظاهر. اما بچه های ایران نتوانستند. با همه صلاحیت ها، با همه ارزش ها، با همه توانی که گذاشتند و تلاشی که کردند، نتوانستند. حق هم داشتند. دو ماهه نمی توان برای تورنمنت آماده شد. از لحاظ بدنی، تکنیکی و تاکتیکی تفاوت چندانی با تیم های حریف نداشتند اما مهم تر از همه آنها «بی تجربگی» اسیرشان کرده بود. بازی های خوب بانوان ایرانی محصول هنر فردی بود و نه برنامه ریزی فدراسیون. تیم، شخصیت برتری نداشت چون به میدان نرفت. اما پرسش مهم تر این است: سرنوشت تیم ملی فوتبال بانوان چه می شود؟ فدراسیون چه برنامه ای برای آینده آنها دارد؟ چه بازی های تدارکاتی برای این تیم در نظر گرفته می شود؟ قلبی برای این تیم در فدراسیون فوتبال ایران و وزارت ورزش می تپد؟