دیروز از قول سعدی نوشتم «شهی که پاس رعیت نگاه می دارد/ حلال باد خراجش که مزد چوپانی است/ وگرنه راعی خلق است زهرمارش باد/ که هر چه می خورد او جزیت مسلمانی است» و قول دادم که امروز کمی درباره اش حرف بزنم. این شعر نه در گلستان سعدی است و نه در قصاید او بلکه در نصیحه الملوک اوست در تقریرات ثلاثه، در تقریر دوم، در ملاقات شیخ با آباقا. ظاهرا شیخ در وقت مراجعت از زیارت کعبه به دارالملک تبریز می رسد و مشایخ شهر را ملاقات می کند. در یکی از این ملاقات ها تصادفا پادشاه را هم می بیند که در کمال تواضع از اسب پیاده می شود و بر دست و پای سعدی بوسه می زند... خود این بزرگواری پادشاه و خاکساری اش در برابر دانایان