آرشیو پنج‌شنبه ۳۱ فروردین ۱۳۹۶، شماره ۳۷۸۷
ورزش
۱۵
حرف روز

هانی گیت

علی عالی

از سکوها تا بازیکنان. از هواداران تا مربیان. همه نام هادی و هانی نوروزی را فریاد می زدند. «هادی کجایی/ بیا ببین پرسپولیست شد آسیایی/به جای دست های تو، دست های هانی/می بره بالا جام قهرمانی»: این بخشی از شعاری بود که یکصدا نزدیک به 90 هزار هوادار فریاد می زدند. اما پایان مسابقه و اهدای جام، خبری از هانی و پدربزرگش نبود. برخی رسانه ها به بازیکنان حمله می کنند. بعضی هم مدیران را نشانه گرفته اند. شاید تصویری که آنها برای جامعه می سازند، سفارشی باشد. آنها که در استادیوم بودند، نظر دیگری دارند. آنها از برخوردها دلگیرند. مامورانی که چارچوب های اخلاق را رعایت نمی کنند و بسیاری از افرادی که به ورزشگاه می روند اعتقاد دارند «شان» آنها رعایت نمی شود. لذتی وجود ندارد. فیلمی که چندماه قبل از برخورد ماموران با سروش رفیعی منتشر شد را از یاد برده اید؟ وقتی اجازه سلفی گرفتن با هواداران داده نشد و «بازیکن پرسپولیس» را به سمتی دیگر هل دادند. شاید اعتقاد بر این باشد که می خواهند امنیت مسابقه را حفظ کنند اما نباید در این روش، تجدیدنظر کرد؟ فوتبال در بسیاری از کشورها، محلی برای لذت بردن است. آنها که از نزدیک ماجرای هانی را دیده اند، می گویند همه چیز برای حضور هانی هماهنگ بود اما «یک مامور» جلوی حضورش را گرفت. کار به درگیری هم کشید. پدربزرگ و عموی هانی هرچقدر ماجرا را توضیح دادند، فایده ای نداشت. به جاهای باریک هم کشیده شد تا بعد از 10 دقیقه و با پادرمیانی مسوول سربازان، هانی با گریه به محوطه راه یافت اما پدربزرگش با دلخوری هانی را برگرداند و اعتقاد داشت «اشک نوه اش» را درآورده اند. حق هم داشت. این رفتار چه معنایی دارد؟ حضور پرتعداد ماموران در جشن قهرمانی زیبنده زحمت کشان بخش حفظ امنیت ورزشگاه نبود. اینکه با بازیکنان اینقدر نزدیک باشند که عکس ها را خراب کنند و جشن را از حالت فوتبالی دور کنند. آنها که بازیکنان را هل می دادند تا به هواداران نزدیک نشوند. کار به جایی رسید که یکی از آنها پرچم کرواسی را از دوش رادوشویچ برداشت! موضوع هانی چندان پیچیده نبود. مگر اینکه برخی رسانه ها عامدانه بخواهند تصویر نادرستی از آن نمایش دهند.