سن و سال چندانی نداشت که نخستین داستان هایش در مجله های فردوسی و کاریکاتور منتشر شد. تازه لباس سفید نیروی دریایی به تن کرده بود، آنقدر شوق نوشتن و انتشار داستان هایش را داشت که همکاری پیوسته اش با مجله های آن سال ها قطع نمی شد. با این همه، محدودیت های لباسی که به تن کرده بود فیروز زنوزی جلالی را از ادامه راه دلسرد کرد؛ به او گفتند باید قبل از انتشار، داستان هایت خوانده شده و در صورت نیاز اصلاح شود. اصلاح نوشته هایش را برنمی تابید و ترجیح داد دست از نوشتن بردارد. با این همه تجربه های متعددی در کارش پشت سر گذاشت که بعدها رد پای پررنگ آن در اغلب نوشته هایش هم به یادگار ماند. تجربه هایی از گذر از کمربند آبی زمین، از خط استوا، گذر از بزرگترین قاره جهان، از دریاها و اقیانوس های مدیترانه، هند و اطلس گرفته خلیج همیشه فارس خودمان. این تجربیات تا پیروزی انقلاب اسلامی ادامه پیدا کرد و بعد از آن وقوع جنگ تحمیلی. بازهم به خاطرات او اضافه شد، منتهی خاطراتی که این بار رنگ غم شهادت دوستان و نزدیکانش در آن پررنگ بود. دوباره به نوشتن روی آورد، این بار اما کارهای دیگری را هم تجربه کرد. از نمایشنامه نویسی و اجرای برخی از آنها به روی صحنه تئاتر گرفته تا فیلمنامه نویسی و ساخت چند مستند و فیلم داستانی. بعد از مدتی هم به طور جدی به نقد ادبی روی آورد. نزدیک به دو دهه هم به تدریس داستان نویسی مشغول شد، تا همین اواخر یعنی زمستان 94 که فهمید به سرطان پیشرفته ریه مبتلا شده است. شیمی درمانی های پی در پی و درگذشت همسر، امانش را برید و سرانجام بعد از تحمل بیش از یک سال بیماری و رنج در پنجم اردیبهشت ماه، همزمان با مبعث پیامبر، برای همیشه با زندگی بدرود گفت. از جمله آثار او در زمینه ادبیات، تئاتر و فیلم می توان به رمان «قاعده بازی»، فیلم سینمایی «آلفا هنوز زنده است»، نمایشنامه «مثنوی کوچه» و مجموعه داستان «سال های سرد» اشاره کرد.