اگر قرار باشد فارغ از تعارف های رایج سخنی درباره «فیروز زنوزی جلالی» بگویم، او نویسنده ای توانا با پشتکاری مثال زدنی بود. اگر اشتباه نکنم، آشنایی ام با او به سال های 8-67 در حوزه هنری بازمی گردد. زنوزی جلالی سال ها در حوزه ادبیات، فعالیتی جدی داشت و آثار قابل تاملی را هم ارائه داد. او در داستان هایش سبک و سیاق ادبی خاص خود را داشت و علاوه بر این، در نقد ادبی هم به طور جدی فعالیت می کرد. اگر آثار او را بخوانید بی شک اغلب نوشته هایش را غرق دنیایی خاکستری رنگ خواهید دید. او نویسنده ای مرگ اندیش بود که همواره زندگی را مقهور رفتن می دانست و در بیشتر نوشته هایش غم پنهانی خودنمایی می کرد. آنقدر دغدغه ادبیات داشت که هر کاری از دستش برمی آمد بی هیچ چشمداشتی انجام می داد. شاید به خاطر همین علاقه مندی و تلاش بسیار بود که نوشته هایش همیشه حرفی برای گفتن داشت. سال ها از نزدیک با او و خانواده اش آشنا بودم، بارها پای درد دل هایش از مشکلات کاری در حوزه ادبیات نشسته بودم. خیلی متاسفم که فرزندان او به فاصله کمی از درگذشت مادرشان، او را هم از دست دادند. زمانی که از بیماری وی مطلع شدیم افسوس بسیاری خوردیم، این اواخر با وجود قطع امید پزشکان باز هم امید به شفا و درمان او داشتیم. با وجود آنکه به سبب پیشرفت بیماری می دانستیم که امید چندانی به درمان او نیست اما باز هم آمادگی شنیدن چنین خبری را نداشتم. بی اغراق جای این نویسنده پرتلاش و مهربان همیشه خالی خواهد ماند.