در جریان یک انتخابات «بشدت امنیتی شده» و در فضایی تازه که خبری از قدرت نمایی دو حزب حاکم پیشین نبود و باید آن را ستیز ملی گرایی افراطی با جهان گرایی ناشناخته نامید، همان دو فردی از غربال های اولیه در فرانسه عبور کردند و به دور دوم انتخابات پا گذاشتند که پیش بینی می شد یکی از آنها امانوئل ماکرون است که ادای «جهان دوست» ها را در می آورد و با تقلید از باراک اوباما و جاستین ترودو معتقد به فلسفه سست و اثبات نشده «ما همه جهان هستیم» است و دیگری مارین لوپن که برخاسته از ملی گرایی افراطی است و لااقل در سطح اروپا کمتر مشابهی را می توان برای او در حس میهن پرستی یا چیزی از این قبیل پیدا کرد و در عرصه های منجر شده به «پوپولیسم کور» همتایی را برای او یافت.