بگذارید از همین ابتدا با پرسشی اساسی آغاز کنیم: چگونه باید به تماشای «لا لا لند» بنشینیم؟ فیلمی قابل احترام، متواضع و بی ادعا که می کوشد در میانه روند هرروزه و گهگاه ملال آور زندگی، رویایی متفاوت را پرورانده، متصور شده و به تصویر درآورد: آن هم در زمانه ای که ظاهرا فرسنگ ها از دوران طلایی سینمای کلاسیک و آن فیلم های صمیمانه، انسانی و سبکبال هالیوودی به دور است. از این منظر، «لا لا لند» فیلمی است که می توان از جهاتی آن را ستود: دست کم در سطح قصد و ایده ای که به آن باور دارد، و آن چیزهای از دست رفته ای که می خواهد عاشقانه بستاید ولی همین مساله سطح متفاوتی از انتظار در ما ایجاد می کند، که هرچقدر هم از زاویه ای احساسی با فیلم هم آواز شویم کماکان باعث نمی شود کنش نقادانه و مداخله عقلانی مان در مواجه با این اثر «دوست داشتنی» و ساده دلانه دیمین شزل را بی اعتبار کنیم.