فردا روز معلم است و من در آستانه این روز و به پشتوانه چند دهه فعالیت آموزشی، همچنان مشتاقانه امیدوارم که قدم های هرچند کوچک در حوزه بهبود شرایط زیستی کشور، زمینه ساز بروز و ظهور اتفاقات مثبت، خوشایند و افتخارآفرین در جامعه ایرانی شود.

برای پیشرفت ایران، درحالی که مولفه های توسعه، دسترسی به فناوری های پیشرفته، ظرفیت های اجتماعی، توانمندی های جوانان، الزامات حکمرانی، رویکرد نهادهای بین المللی و نقش نهادهای مردمی درحال تغییر مداوم هستند، هیچ مسیری پایدارتر از ارتقای دانایی ملی وجود ندارد.

مقام معظم رهبری در دیدار 17 اسفند 93 با اصحاب محیط زیست کشور در سخنانی صریح و با قاطعیت تمام از لزوم تهیه «پیوست محیط زیستی برای همه طرح های عمرانی و صنعتی» سخن گفتند و در این میان یکی از فرازهای آن سخنان که بسیار مورد توجه رسانه ها قرار گرفت و فعالان محیط زیست فارغ از گرایش های سیاسی آن را ستودند، این عبارات بود که «دستگاه های مسئول باید قاطعانه با تعدی به جنگل ها به هر بهانه ای اعم از هتل سازی و جذب گردشگر و ساخت حوزه علمیه و برخی توجیهات به ظاهر قابل قبول، مقابله کنند.»

این روزها که فضای سیاسی و اجتماعی کشور، انتخاباتی است باید آسیب شناسی کنیم که چرا تاثیر آموزه های دینی، یافته های علمی و دستورات رهبری در جامعه مشهود نیست؟ چرا مشکلات آب و هوا و خاک تا حد مجادله های جناحی تقلیل پیدا می کنند؟ شاید همین ایام انتخابات بهترین فرصت برای پرسیدن این سوال باشد که برای بهبود مدیریت آب، افزایش بهره وری کشاورزی، توقف کوه خواری، ممانعت از دست اندازی به زمین های حاشیه شهر تهران، کنترل جنگل زدایی، تهیه پیوست محیط زیستی در طرح های توسعه، جرم انگاری تخریب محیط زیست، تصویب قوانین حامی طبیعت و سایر الزامات یک حکمرانی مطلوب در کشور چه باید کرد؟

البته در این میان لازم می دانم به همکاران معلم خود نیز یادآوری کنم که برای توسعه پایدار ایران، سوگیری جامعه علمی کشور باید از تولید مقالات علمی برای ارتقای رتبه که در جای خود ستودنی است به یافتن راهکارهای بومی برای حل مشکلات زیستی کشور حرکت کند.