یک لقمه نان، یک جرعه جان، این بود قصه ای در عمق یک بهار. در آخرین نفس، در آخرین صدا، در آخرین سحر، در آخرین نگاه.

قصه معدنکارانی که روز سیزده اردیبهشت 96 مظلومانه به سوی ابدیت رفتند؛ قصه ای بود از جنس سنگ، از جنس کوه، قصه ای از اضطراب لحظه ها. قصه روزی پاک و بی ریا، قصه ای بی انتها، قصه آخر میان لحظه ها. مردانی که هر روز راه معدن «زمستان یورت» را در پیش می گرفتند تا لقمه نانی حلال بر سر سفره همسر و فرزندان، پدر و مادر و خواهر و برادرهایشان بیاورند.آن روز صبح وهمزمان با سپیده دم، مرد جوان مثل همیشه پیشانی فرزند شیرخواره اش را بوسید و با خداحافظی از همسرمهربانش راهی معدن شد. رفت تا دل سنگ،