«داشتم می رفتم سمت واگن خانم ها که سوار شوم. روی خط قرمز بودم، ایستگاه سرسبز. سه چهار سالی بود که از همین مسیر رفت و آمد می کردم. صدای بوق باز شدن درها را شنیدم. به خیال اینکه قطار ایستاده است خودم را به نخستین در رساندم، بسته بود. سعی کردم با عجله از در دیگری سوار شوم. پایم را از در دوم، داخل قطار گذاشتم اما یکهو زیر پایم خالی شد. فهمیدم داخل چاله مترو افتاده ام. صدای حرکت قطار را شنیدم. خودم را دیگر مرده فرض می کردم. منتظر بودم هر لحظه قطار به من برخورد کند و همه چیز تمام شود. بی اختیار فریاد کشیدم؛ تلاش آخر. خودم هم باورم نمی شد نجات پیدا کنم. دستم را گرفتند و از چاله بیرون کشیدند. فهمیدم در فاصله بین دو قطار سقوط کرده ام. مامور مترو صدای فریادم را شنیده بود و سریع برق اضطراری را قطع کرده بود. سرم 20 سانت شکافت و کمرم آسیب دید اما زنده ماندم.»