حال فضانوردی جامانده در یک ایستگاه فضایی در مریخ. عموحیدر را که می بینم، در آن اتمسفر خاکی و تنها، چنین تصویر و تصوری به ذهنم می رسد. اینکه چطور زلزله او را پیدا کرده تا دست روی زندگی اش بگذارد، برایم سوال است.

از همان سوال هایی که طرح می شوند تا بی جواب بمانند؛ تا ابد.

دنیا از هر طرفش که بروی یک ته دارد. مثلا همین روستای «دوقلعه براشک» در صدوسی، چهل کیلومتری کمی شرقی تر از مشهد در شرق ایران، یکی از ته های دنیاست. روستایی در انتهای یک جاده خاکی فرعی تر از فرعی، که «Google map» و «GPS» هم در کارش وا می مانند و آدرس نمی دهند. می رسی، وقتی که سینه پا مورمور می شود از فشار ساعتی که روی پدال گاز با فشار نگاه داشته شده، وقتی گوش ها لبریز است از آواز حنجره بلندگوهایی که می خواستند صدای جاده را خفه کنند، می رسی... می رسی به روستایی روی حالت سکوت....