«می شنوی؟» صدایم هیچ پژواکی ندارد. دوباره فریاد می زنم؛ «خدایا!» هیچ آوایی شنیده نمی شود، از دل گرفته و سینه غم دارم. تارهای صوتی ام حرکتی نمی کنند و صدایی در خانه نمی پیچد و انعکاسی به گوش هایم نمی رسد. اشک هایم صورتم را خیس می کنند و دست هایم بی رمق دنبال دستمالی می گردند. سنگینی نفسی مانده در سینه ام بینی ام را می سوزاند. «خسته شدم». همین را می دانم که از این نوع از «بودن» خسته ام؛ از بودن با «ام اس». از همراه داشتن یک برچسب و جور دیگر زندگی کردن. این درد دیگر دوست و همراه من نیست. علت العلل همه دشواری هاست. دلم عادی بودن را می خواهد. نعمتی به اسم «سلامتی» که خاطره داشتنش را به یاد نمی آورم.