داشتن یا نداشتن، مسئله این است. شاید کلمه جمهوری در عنوان سرزمینمان، کلمه ای است که از شدت تکرار، عادی شده باشد. شاید یادمان رفته باشد که این کلمه تمام دستاورد ماست از مشروطه تا به امروز. شاید به این نیندیشیم که همین تک کلمه، در عنوان سرزمینمان است که هر چهار سال یک بار به صداهای خاموش بدون تریبون امکان شنیده شدن می دهد.

می دانیم که این کلمه به قدری که باید قوی و قدرتمند نیست. اما همین کلمه هنوز و تا هنوز که نفس می کشد، راهی است، روزنی است برای ابراز وجود جمع خاموشی از مردم.

رای دادن تنها راهی است که این کلمه را برایمان حفظ می کند. تنها امکانی که جمهوری بودن این سرزمین را برایش نگاه می دارد. می توانیم رای ندهیم. این حق ماست، اما چه کنیم با کلمه ای که عمرش به مویی بند است و چشمان نگرانش به رای دادن ماست. رای دادن به ما صدا می دهد. حق اعتراض می دهد و امکانی برای تاثیری بسیار اندک در خاک تشنه مان.

به ترکیه نگاه کنیم و ببینیم چطور عمر این کلمه محتضر به مویی بند است.

داشتن یا نداشتن این کلمه محتضر. مسئله این است.