فرداهای انتخابات هم که معلوم نباشد این بیست و چهار ساعت های قبل از انتخابات غنیمت معلومی است. بیست و چهار ساعت هایی که خروج جامعه محجوب ما از پشت پرده است، از آه های در سینه مانده تا رازهای سر به مهری که به میدان می آیند. بغض ها فرو می شکنند، زمزمه ها می شوند صدا، آرزوها می شوند مطالبه و به گوش ها می رسند. به گوش دیگران و به گوش از ما بهتران. هم ما می فهمیم که همه را به کیش خود نپنداریم و هم آنها می فهمند که چه دل های پری! دور می شود دور آحاد... از همه نوع، از همه رنگ. همه مجبور می شویم سر کنیم با این همه رنگ، با این همه صوت. عادت های بد «خود-اکثریت پنداری» چهار ساله را برای لحظاتی –حتی از سر