انتخابات در همه جای دنیا مترقی ترین مکانیسمی است که شهروندان می توانند در روندی دموکراتیک، مطلوبیت های اجتماعی خود را با رای دادن به کاندیدای مورد نظر محقق کنند. در واقع منتخب نهایی، برآیند اکثریت آرا و اندیشه های موجود در جامعه خواهد بود، البته شرکت در انتخابات به عنوان الزام نیست بلکه به عنوان یک حق شهروندی تلقی می شود. اگر عده ای به هر دلیل شرکت نکردن در انتخابات را به عنوان نماد اعتراضی انتخاب کرده اند اشتباه فاحشی را مرتکب خواهند شد. ما باید آگاه باشیم که در حوزه واقعیت های اجتماعی تفکرات آرمانگرایانه، نه تنها ما را به نتیجه مطلوب نمی رساند بلکه عموما نتیجه معکوسی بر جای می گذارد. به عبارتی ما همیشه با گزینه های خوب و بد روبه رو نمی شویم که براحتی بتوانیم گزینه خوب را انتخاب کنیم. از منظر برخی شهروندان، کاندیداهای موجود نمی توانند همه مطالبات اجتماعی و اقتصادی مان را پاسخ بدهند ولی از منظر منطقی ما باید بهترین گزینه موجود را با توجه به ملاحظات فکری خودمان انتخاب کنیم. در غیر این صورت مشاهده می کنیم که کاندیداهایی به عنوان منتخب نهایی بر گزیده خواهند شد که امکان دارد وضعیت موجود را به عقب برگردانند، به طور مثال، وجود یک همسایه بی فرهنگ و بی مبالات در یک آپارتمان به طور قطع بر کیفیت زندگی دیگر ساکنان تاثیر می گذارد. لذا چگونه می توان شورای شهر و روستا یا انتخاب ریاست جمهوری را بی تاثیر در زندگی شهروندان تلقی کرد؟ انتخاب نکردن هم نوعی انتخاب است اما به ضرر ما و به نفع جریانی که از منظر مطلوبیت های اجتماعی و اقتصادی فاصله فراوانی با ما دارد. ما نمی توانیم با عدم مشارکت در انتخابات، قاعده بازی را بهم بزنیم. به عبارتی انتخاب هر کدام از کاندیداها یا یک جریان فکری سرنوشت متفاوتی را برای ما رقم خواهد زد، لذا ما نباید بی تفاوت نسبت به این امر باشیم. هیچ کشوری را نمی توان نشان داد که با مشارکت نکردن، شهروندان راه توسعه را طی کرده باشند؛باید به جای قهر و نفرین و انتظار معجزه داشتن، برای آبادانی کشورمان مشارکت داشته باشیم.