نظام اقتصادی برای توسعه نیازمند چند نوع سرمایه است که به ظاهر سرمایه مالی و ارزی مهم ترین آن هاست. به این ترتیب که هر چه منابع مالی به عنوان لکوموتیو توسعه و پیشرفت بیشتر باشد دولت ها در اقتصاد موفق ترند، اما از قرن بیستم دیدگاه توسعه تغییر کرد و یک نوع سرمایه دیگر تحت عنوان سرمایه انسانی و نیروی کارماهر مطرح شد. برجسته ترین جنبه این سرمایه هم کارآفرین است. نظریه پردازها در این دیدگاه معتقد بودند که اگر کارآفرینان خلاق و نوآور بتوانند نظر صاحبان سرمایه را به خود جلب و آنها را برای سرمایه گذاری قانع کنند تاثیر زیادی بر اقتصاد خواهند گذاشت. اما از دهه 1960 سرمایه جدیدی با عنوان سرمایه علمی مطرح