برجام را به عنوان یکی از بزرگ ترین توافقات سیاسی و اقتصادی نام می برند که در دهه اخیر انجام شد. توافقی که کشورهای قدرتمند جهان را با ایران بر سر میز مذاکره نشاند تا این گره بزرگ را با دست باز کنند و کار به دندان نکشد.

تجربه های قبلی تحریم اقتصادی علیه یک کشور، به وضوح نشان می دهد که کشور مورد فشار، یا به دلیل محدودیت های اعمال شده با بحران های داخلی مواجه شده یا پایان تلخ جنگ را برایش به همراه داشته است. بررسی آمار دوره تحریم ها نشان می دهد که تولید نفت به کمترین حد خود در طول سال های اخیر کاهش یافته بود و نبود امکان جابه جایی ارز دولت را در دستیابی به درآمدهای خود محروم کرده بود. خریدهای خارجی دیگر به صورت کالا به کالا صورت می گرفت. امنیت غذایی و دارویی به خطر افتاده بود. با این حال پایان تحریم های ایران، سرآغاز مساله ای جذاب برای مطالعه اقتصاددانان فراهم آورد تا با بررسی رفتار صورت گرفته، چه از سوی کشورهای اصلی عامل تحریم، چه از سوی ایران و چه کشورهای بی طرف، مسیر طی شده را برای رسیدن به پایانی مناسب تا حد ممکن مورد مطالعه قرار دهند. شاید مهم ترین دغدغه آنها نیز همین باشد. چطور می توان طرفین را با زبان اقتصاد به سمت راه حلی مسالمت آمیز سوق داد؟

در پرونده امروز باشگاه اقتصاددانان، با بررسی مقالات علمی چاپ شده در نشریات بین المللی از سوی اندیشمندان دانشکده های بزرگ اقتصادی، به بررسی مساله تحریم اقتصادی ایران و مسیری که ایران در دوره تحریم ها طی کرد، پرداخته شده است