روی سخن با آنهایی است که تصمیم گرفته اند فردا در خانه بمانند و پای صندوق نروند. این عده متاسفانه این حقیقت انکارناپذیر را نادیده می گیرند که اصولا چیزی به نام «رای ندادن» وجود ندارد! خیال خام و سودای باطل است. رمل و اسطرلاب هم لازم ندارد تا بفهمیم که رای ندادن معنا ندارد. هیچ احدی هم نمی تواند ادعا کند که رای نمی دهد؛ چراکه تصمیم به رای ندادن خود به نوعی رای دادن است. منتها تفاوتش با کسی که پای صندوق می رود و به کاندیدای مورد نظر خود رای می دهد، در این است که حاضران پای صندوق به کسی که می خواهند و موردنظرشان است رای می دهند و غایبان، به کسی که نمی خواهند و دوست ندارند!به عبارتی، رای آنها که فردا در خانه می نشینند، رای به مصداق و بانیان وضعیتی است که همواره منتقدش بوده اند. چه بسا در میان خانه نشینان باشند کسانی که در سال های نه چندان دور، در بیمارستان ها و مراکز درمانی به خاطر نبود بدیهیات دارو و درمان و نابسامانی ها به تنگ آمده بودند و به دنبال فریادرسی بودند تا فریادشان را بشنود. بی گمان برنده مستقیم انفعال و بی تصمیمی همه این قهرکننده ها با صندوق (یا بهتر است بگوییم با خود و سرنوشت شان!) همان کسانی هستند که همواره مورد انتقادشان بوده اند و از دست و زبان شان گله مند بوده اند. مگر یک شهروند می تواند هیچ تفاوتی بین تصمیم و بی تصمیمی قائل نباشد. این تفاوت را گروهی از پزشکانی که با دردهای مردم از نزدیک آشنایند، بهتر از هر زمان دیگری لمس می کنند و از همین رو و با این دغدغه است که مردم را به مشارکت در انتخابات فرا می خوانند.