از راه رسیدم، همسرم مشغول صحبت با تلفن بود. چیز عجیبی نبود. از این تعجب کردم که درباره تحریم انتخابات صحبت می کرد. تا دیروز می گفت امکان ندارد تبلیغ کند، هرکس دلش خواست رای بدهد، هرکس نخواست ندهد. گوش هایم را تیز کردم. همسرم می خواست آن طرف خط را مجاب به رای دادن کند. صحبتش که تمام شد گفتم: «خسته نباشی، موفقیت آمیز بود؟» با افتخار گفت: «معلومه، سومین نفری که امروز راضیش کردم رای بده. ناهار بخوریم، تا برم سروقت بقیه لیستم.» با خنده گفتم: «همه لیستی رای میدن، تو لیستی رای می گیری؟ تا دیروز که می گفتی رای دادن یا ندادن هرکس به خودش مربوطه، چی شد؟» گفت: «این بار دیگه شوخی بردار نیست. ممکنه یک رای بالا و پایین چنان دماری از روزگارمون دربیاره که روزی صد بار جای احمدی نژاد رو خالی کنیم!» چهار ستون بدنم لرزید.

گفتم: «رقیب هراسی نکن!» گفت: «رقیب هراسی اصلی رو خود رقبا می کنن وقتی اسم طرفدارهاشون رو اعلام می کنن و باهاش پز میدن.» پریدم وسط حرفش که: «بذار این ستون سر سالم از انتخابات بگذرونه! چه خبر از انصرافی ها، جدید نداریم؟» گفت: «نه همون قبلیان، ولی خوب شد، مدل های کاندیداهای جدیدی کشف شدن.» گفتم: «اگه اسم نمی بری، بگو یعنی چی؟» پشت چشم نازک کرد و گفت: «یه مدل کاندیدای پوششی داشتیم که از اول هم تابلو بود اومدن تا پشت یارشون رو گرم کنن و هواشو داشته باشن. یه کاندیدای چرخشی کشف کردیم که اولش یه جوری بود، بعد طی یک چرخش 180 درجه ای فازش عوض شد. یه کاندیدای پیچشی دیدیم که مثلا می گفت سر صبح بیاین ببرمتون کنسرت، بعد یهو اتوبوس ها رو می برد سالن همایش خودش. همونطور که مردم رو پیچوند، خودش رو هم بدجوری پیچوندن و پشت و روش کردن. یه کاندیدای بوجی موجی هم شناختیم که خیلی گوگوری مگوری گفت من خودم هم به فلانی رای می دم! کلا این انتخابات تقابل مدل های جدید کاندیداها بود.»

داشت کار به جاهای بودار می کشید. گفتم: «تلویزیون رو روشن کن، اون سریاله شروع شد» گفت: «بیکاری؟ می خوای بیانیه کاندیداهاشون رو به اسم خبر به خوردمون بدن؟ بذار این چند ساعت مونده تا رای گیری رو تو آرامش بگذرونیم. سر صندوق خیلی حرف ها داریم که باید بزنیم. ایشالا فیتیله پیچ می کنیم...» اینم از این!