انتخابات یکی از مهم ترین فرآیندهای دمکراتیک سرنوشت ساز برای هر مملکتی است. فرآیندی که نمادی از نوعی بازیابی برای کسب هویت فردی و اجتماعی است. از منظر «فردی»، درواقع از طریق حضور در انتخابات است که به نوعی به زندگی مان جهت گیری می دهیم و تعلق خاطری به یک جریان فکری پیدا خواهیم کرد و برای آینده مان نقشه راهی را ترسیم می کنیم.

از بعد «اجتماعی» نیز همین آرای ما جهت گیری کلی کشورمان را برای آینده رقم خواهد زد. در این میان البته گروهی به بهانه های مختلف نمی خواهند تا در این انتخابات شرکت کنند. از جمله استدلال هایی که این گروه دارند این است که: هرکدام از این کاندیداها که انتخاب شوند، تفاوتی در سرنوشت ما نخواهد کرد. درحالی که با کمی دقت، می توانید به سادگی تفاوت ها را از همان روزهای بعد از انتخابات احساس کنید.

چه در عرصه های سیاسی، چه در زمینه های اجتماعی و چه در بخش های فرهنگی. درحقیقت از همان روز بعد از انتخابات فضاهای سیاسی و اجتماعی و فرهنگی کشور با توجه به عقاید و تفکرات کاندیدایی که پیروز شده تغییر خواهد کرد. فرقی هم نمی کند که دانشجو باشید یا استاد، هنرمند باشید یا مهندس و... مهم این است که در هر جایگاهی که باشید این تفاوت ها کاملا برای تان ملموس خواهد بود. اگر نویسنده باشید شاهد دگرگونی جهت گیری های فرهنگی خواهید بود. اگر اهل رسانه هستید: شاهد تغییر در آزادی بیان و آزادی رسانه ای خواهید بود و... به بیانی این تغییرات در زندگی تمامی شهروندان در هر موقعیت و جایگاهی که هستند ملموس خواهد بود. بنابراین این استدلال که هر کاندیدایی که انتخاب شود تاثیری در سرنوشت ما نخواهد داشت، توجیه بی اساسی است. روز جمعه در پای صندوق های رای حاضر شویم و یک بار دیگر ثابت کنیم که ملت ایران همواره به دنبال ساختن ایرانی بهتر و آبادتر است.