داخل یک پارک نشسته بودم و به صحبت های چند مرد پا به سن گذاشته گوش می دادم. یکی از آنها از دوستش پرسید: «راستی، ناصر رای می دی؟» او در جوابش گفت: «دست رو دلم نذار که خونه، اما خب رای ندیم چی کار کنیم؟ اینم خودش یه جور احساس بودنه» یکی دیگر از جمع آنها با حالتی سرخوشانه گفت: «همیشه باشی جوون.» مرد که موی سفید و چین و چروک صورتش حرف و حدیثی دیگر داشت و لهجه و لحن کلامش نشان می داد از تهرونی های قدیمی است، با خنده تلخی گفت: «دمت گرم دیگه، این دم انتخابات جوونمونم کردی.» حالا حکایت ما است. اگر رای ندهیم، چگونه بگوییم که به این آب و خاک تعلق داریم و قاطی معرکه هستیم؟ معرکه فقط برای جمع کردن آدم ها