در ابتدای شکل گیری انقلاب مشروطه، علما و مراجع به دو گروه مخالف و موافق مشروطه تقسیم شدند. مخالفان مشروطه که علمای سنت گرا محسوب می شدند وضع قوانین بشری را ناقص و غیرضروری می دانستند و بویژه با شعار برابری و مساوات زن و مرد و مسلمان و غیرمسلمان مشکل داشتند و عمل به قرآن و احکام شرعی را برای دین و دنیای مردم کافی می دانستند.

در مقابل، روحانیون نوگرا و مشروطه خواه، اعم از واعظ و مجتهد و مرجع تقلید، شریعت را ذاتی قوانینی می دانستند که توسط نمایندگان منتخب ملت مسلمان تصویب می شود. موید این امر، انتخابات نخستین دوره مجلس شورای ملی است که به صورت طبقاتی برگزار شد و در هر حوزه انتخابیه یک سوم