اینکه هوشنگ گلشیری «حدیث مرده بر دار کردن آن سوار که خواهد آمد» را نوشته است تا عیار دیگری از زبان فارسی و امکانات ادبیات قدیم فارسی به دست دهد، تنها تبعات خواسته و واضح متنی است که به قول خود گلشیری «در مورد نثر آن حرف بسیار است که چه کرده ام یا چه می خواسته ام بکنم.» اما تبعات دیگر این متن، چیزی فراتر از ایده گلشیری از «نثر»ی است که در تلقی او «می تواند راه گشا باشد» و هست. «حدیث مرده بر دار کردن آن سوار که خواهد آمد» ازپس دیگر تجربه های داستانی گلشیری چنان که براهنی باور داشت «نوع ادبی را به هم ریخت» و نسخه ای یکه از مواجهه با متون و نثر قدیم به دست داد. این متن و چند متن دیگر که در کنار