یادش بخیر، دوست نازنین همه ما مطبوعاتی ها احمد بورقانی، یک روز به مناسبتی ماجرایی را تعریف می کرد. آن روزها مشغول تعمیرات خانه اش بود و تعمیرکار هم، پدر نازنینش که بنایی قابل و قدیمی بود. مصالح لازم را پدر سفارش می داد و احمد، خودش خرد خرد با آن رنو 5 قدیمی تهیه می کرد به «اوستا» می رساند. جناب «اوستا» هم هر بار سفارش مصالحی دیگر می داد. سیمان و گچ و خاک و آجر و خلاصه سفارشات رسید به میلگرد و نبشی و تیرآهن، که احمد دادش درآمد که «پدر جان» این یک رنوی عمر گذشته است و نه کامیون حمل مصالح. تا آنجا که یادم می آید این داستان مربوط به وقتی است که با استاد بزرگوارم «ابراهیم حقیقی» به دفتر احمد بورقانی