درد در سمت راست پیشانی ام با هر تکان و حرکتی تشدید می شود. «کیستی که من/ این گونه به اعتماد/ نام خود را/ با تو می گویم...» به دیوار بدون قاب نگاه می کنم. سال هاست که نامم را با نام او کنار هم تکرار کرده ام و کرده اند، از پزشکان گرفته تا دوستان و بستگان. بغضم را قورت می دهم. به صندلی خالی مقابلم نگاه می کنم. حتی نمی خواهم به چهره خیالی اش خیره شوم. حرفی برای گفتن با او ندارم. «کاش! هیچ وقت نبود». صندلی خالی است. امروز «ام اس» روبه روی من نشسته و من با او حرفی جز خشم و نفرت از بودنش ندارم. خسته شده ام از او و از همه خاطرات تلخ و شیرینش. چیزی جز خاطره وعده ها و وعیدها نمانده است؛ آرزوهای بر باد