یکی از مفاهیم بحث برانگیز در فضای فرهنگی جامعه ما، «هنر آوانگارد» بوده و هست. در سینما به دنبال برخی نوآوری های ناموفق دکتر امیرهوشنگ کاووسی در دو فیلم بلندش (هفده روز به اعدام و خانه کنار دریا)، به طور جدی اولین نشانه های آوانگاردیسم را در «خشت و آینه» ابراهیم گلستان و تا حدی «شب قوزی» فرخ غفاری می بینیم. لحن و شیوه گویش بازیگران اصلی و مکمل گلستان و نوع فضاسازی فرمالیستی او در کلیت فیلمش، فراتر از کلیشه های رایج روز بود. اما با این همه، فیلم های مذکور بسترسازی نکردند و حتی در آن مخاطب شناسی مختص به خود موفق نبودند. این وضعیت، شامل حال فیلم های دیگری چون «سیاوش در تخت جمشید» و «پسر ایران از