همه می گویند آدم ها را نباید از روی ظاهرشان قضاوت کرد، اما سفر به غرب به من ثابت کرد که این طوری نیست. چطور؟

ببینید ما مردم خاورمیانه باطنمان خرما، زیتون، انگور، قالیچه، سفال و زمرد است، اما جهان کاری با خرما و زیتون باطن ما که ندارد. جهان ظاهر خاورمیانه را می بیند که بمب و موشک و مین است.

یا خاورمیانه هیچی، خود ایران باطنش مثلا شعر حافظ و سعدی و خیام و شاملو و فروغ و احمدرضا احمدی و فیلم های عباس کیارستمی و... است، اما جهان فکر می کنید ایران را به باطنش می شناسد؟ والله هزارسال فرهنگ ایران را هیشکی یادش نیست، اما کافی است یک جا شما بگویید: آی ام فرام ایران. طرف سریع می گوید: اوه ایران؟ یس یس... آحمدی نژات... آحمدی نژات... یو هو منی بمبز... دو یو وانت تو دیس اپیر می فرام مپ آف ورد، نو؟ (آیا شما می خواهید من را از روی زمین پاک کنی؟)

حالا تو هی بگو: نه بابا ما شاعرپیشه ایم، پاک کن که نیستیم...

طرف می گوید: آر یو کیدینگ می؟ یو وانت تو دیس اپیر می فرام د ورد، لی تر؟ (شوخی می کنی؟ حتما بعدا می خواهی پاکم کنی).

شما: نه بابا... احمدی نژاد رفته... ما مردمی فرهنگی هستیم...

طرف می گوید: اوه شت... آی نو... لایک یور دیپلمات این پول این برزیلیا (شبیه همان دیپلمات فرهنگی شما در استخر برزیل که با همه اختلاف فرهنگی داشت؟)

شما: نه بابا... ما برای هنر زندگی می کنیم و هزینه می دهیم...

طرف: آی نو... لایک یور هد آو یور بانک ونت تو کانادا (شبیه رئیس بانک دولتی شما که به خاطر هنر، پول بیت المال را برداشت رفت بغل سلین دیون و همسایه شان شد).

شما: نه بابا... ما خیلی هنردوستیم و جان می دهیم برای هنر...

طرف: آی نو... لایک عباس کیارستمی (مثل کیارستمی که جانش را از دست داد).

حرف درشت

می بینید حالا شما بگویید کسی از روی ظاهر شما قضاوت نمی کند، ولی همه ظاهر شما یادشان می ماند و اصلا به خاطر ظاهرتان ممکن است هیچ وقت به باطنتان نزدیک نشوند.