شعر در ایران با آموختن زبان و عروض عربی با دبیری فرزانگان علمی و دینی به قوام و ساختار خویش می افزاید و کم کم هنری می شود مجزا از موتیف ها و بن مایه های باستانی خود تا روایتگر ادغام تازه ای باشد بین غنای موجود در شعر گذشته و شرح بیقراری های تاریخی اش در قالب قصیده و غزل و مثنوی. شعر ایران در سده های اول تولد نوی خود اگر چه زبان و لحن و ساختار حماسی و تاریخی خود را دارد اما با بسط و شرح دین مبین و حضور چهره های بزرگ عالم در عرصه فقاهت اسلامی و نهادینه شدن تفکر اسلامی در ایران و به دست عالمان ایرانی دیگر ابزاری نو می شود برای بیان اندیشه های متعالی.